«گوزن‌های اتوبان» از لایک تا تنهایی 

فیلم «گوزن‌های اتوبان» ساخته‌ ابوالفضل صفاری، تلاشی است برای نشان‌دادن این گم‌گشتگی مدرن‌؛ جهانی پر از صدا، سرعت و تصویر که در آن انسان‌ها مثل گوزن‌هایی در اتوبانی بی‌پایان میان دیده یا پنهان شدن سرگردان‌اند. 
صفاری در این فیلم، مخاطب را به دنیایی می‌برد که همه‌چیزش مجازی اما تاثیرش کاملا واقعی است. آدم‌های فیلم، اسیر میل به نمایش خود هستند‌؛ آنها زندگی می‌کنند تا دیده شوند، نه این‌که دیده شوند چون زندگی می‌کنند؛ این تم اصلی فیلم است‌: فاصله‌ میان واقعیت وتصویری که ازخودمی‌سازیم،فضایی که گاهی مارابه مرزفروپاشی روانی واخلاقی می‌کشاند. 
این فیلم در جشنواره فیلم فجر با استقبال نسبتا خوبی روبه‌رو شد و حالا در اکران عمومی، فرصت بیشتری دارد تا با مخاطب عام حرف بزند. صفاری با انتخاب لوکیشن‌های شهری، نورهای نئون و ریتم پرشتاب تدوین، موفق شده حس شتاب و بی‌قراری جهان مجازی را به‌تصویر بکشد.
بازی‌ بازیگران هم در خدمت همین ایده‌ هستند. بازیگران شناخته‌شده فیلم، از جمله الناز شاکردوست و نوید پورفرج، در نقش‌هایی ظاهر می‌شوند که مرز میان واقعیت و نمایش را مخدوش می‌کنند. گاهی در صحنه‌هایی که شخصیت‌ها مقابل دوربین یاتلفن همراه خودحرف می‌زنند،مخاطب احساس می‌کند شاهدنوعی آیینه‌کاری ذهنی است‌؛بازتاب مکرر چهره‌هایی که خود را می‌بینند تا وجودشان را باور کنند. 
اما با‌وجود همه‌ نقاط قوتی که گفتیم، «گوزن‌های اتوبان» در بعضی سکانس‌ها، قربانی همان سرعت و آشوبی می‌شود که قصد نقدش را دارد. روایت چندپاره و حجم زیاد شخصیت‌ها مانع از شکل‌گیری پیوند عاطفی عمیق با قهرمانان داستان می‌شود. فیلم در لحظاتی بیش از حد توضیح می‌دهد و در لحظاتی دیگر، ناگهان سکوت می‌کند و همین ناهمگونی باعث می‌شود ایده‌ درخشان فیلم در ازدحام تصاویر و نمادها گم شود.
​​​​​​​با این‌حال، اهمیت «گوزن‌های اتوبان» در جسارت طرح موضوعی است که زندگی همه‌ ما را در‌بر‌گرفته:؛ مواجهه‌ سینمای ایران با مساله زیست دیجیتال. صفاری سعی کرده نشان دهد چگونه شبکه‌های اجتماعی می‌توانند هویت را از درون تهی کنند و مفهوم انسان امروز را از «بودن» به «دیده‌شدن» تقلیل دهند. 
در مجموع، فیلم صفاری را می‌توان اثری جست‌وجوگر دانست‌؛ تجربه‌ای که اگرچه در مسیر روایت گاه لغزش دارد اما به پرسشی بنیادی می‌پردازد‌؛ ما در این اتوبان بی‌پایان، واقعا به کجا می‌رویم؟ «گوزن‌های اتوبان» با همین پرسش، تماشاگر را وادار می‌کند بعد از تاریک‌شدن پرده‌ سینما، کمی در خودش لحظه‌ای مکث و شاید برای چند ساعتی، موبایلش را خاموش کند.